Als schrijver is het idee dat mijn unieke stem, geslepen door jarenlange persoonlijke verhalen, kan worden toegeëigend door een systeem voor kunstmatige intelligentie, diep verontrustend. Het is een huiveringwekkende gedachte dat Mark Zuckerbergs Meta in wezen mijn creatieve essentie zou kunnen hebben ‘gekaapt’ om zijn Llama 3 AI-model te voeden. Het idee alleen al lijkt surrealistisch, bijna dystopisch.
De onthulling kwam als een schok: Meta’s ingenieurs hadden, in hun poging om hun AI op te leiden, een weloverwogen beslissing genomen om auteursrechtelijk beschermd materiaal te gebruiken dat was verkregen uit een beruchte piraterijdatabase. Hun redenering was eenvoudig: het legaal verwerven van dergelijke inhoud zou te tijdrovend en duur zijn. Deze beslissing, naar verluidt goedgekeurd door Zuckerberg zelf, benadrukt een verontrustende minachting voor auteursrechtwetten en de rechten van makers. Het is alsof ze de kosten van de juiste manier van werken afwogen tegen de kosten van mogelijk betrapt worden, en vervolgens brutaal het pad van inbreuk kozen.
De Persoonlijke Investering in Schrijven
Mijn boek, ‘The Opposite of Certainty: Fear, Faith, and Life In Between’, vertegenwoordigt acht jaar intens emotioneel en intellectueel werk. Het is een zeer persoonlijk verslag van het navigeren door het leven na de diagnose van een inoperabele hersentumor bij mijn toen 10-jarige zoon. Het was een poging om de chaos te begrijpen, om een sprankje hoop te vinden in het aangezicht van wanhoop, en om de onuitsprekelijke pijn en onzekerheid te verwoorden die gepaard gingen met zo’n verwoestende ervaring.
Het schrijven van het boek was meer dan alleen een creatieve onderneming; het was een reddingslijn. Het was een manier om het trauma te verwerken, om in contact te komen met anderen die soortgelijke uitdagingen waren aangegaan, en om betekenis te vinden te midden van het lijden. Elk woord werd zorgvuldig gekozen, elke zin zorgvuldig opgesteld om de rauwe emotie en diepgaande inzichten over te brengen die tijdens die moeilijke periode waren opgedaan. Het was een daad van kwetsbaarheid, van het blootleggen van mijn ziel voor de wereld om te zien.
De gedachte dat dit zeer persoonlijke werk, geboren uit zulke diepgaande menselijke ervaringen, zou kunnen worden gereduceerd tot louter datapunten om een AI-model te trainen, voelt als een diepgaande schending. Het is alsof de essentie van mijn wezen, het unieke perspectief en de stem die ik in het boek heb gestopt, zijn gecommodificeerd en uitgebuit voor winst. Het feit dat de ingenieurs niet eens de moeite hebben genomen om een exemplaar van het boek te kopen, voegt nog meer schade toe, en onderstreept hun volledige minachting voor de waarde van het werk en de inspanning die is geleverd om het te creëren.
De Ontdekking van de Inbreuk
De realisatie dat mijn boek was opgenomen in de database met gestolen werken was schokkend. Het ontvangen van een e-mail van mijn literaire agent waarin ik werd geïnformeerd over deze flagrante daad van auteursrechtinbreuk voelde surrealistisch. Aanvankelijk had ik moeite om het te geloven. Ik ben geen beroemdheidsschrijver; Ik dacht niet dat mijn werk op de radar zou staan van een techgigant als Meta. De woede die volgde was intens. Hoe kon iemand zo’n flagrante minachting voor intellectuele eigendomsrechten rechtvaardigen? Het voelde als een persoonlijke invasie, alsof iemand mijn huis was binnengevallen en iets heel kostbaars had gestolen.
Het digitaal stelen van een boek lijkt misschien minder schandelijk dan het fysiek stelen van exemplaren uit een boekhandel, maar de implicaties zijn veel diepgaander. Dit gaat niet alleen over het verlies van potentiële inkomsten; het gaat over de aantasting van de waarde van creatief werk en het ondermijnen van de rechten van auteurs om hun intellectuele eigendom te controleren.
Het Verlies van Stem
Naast de auteursrechtinbreuk is het meest verontrustende aspect van deze situatie de toe-eigening van mijn stem. Mijn schrijven is meer dan alleen een verzameling woorden; het is een uitdrukking van mijn unieke perspectief, mijn emotionele landschap en mijn persoonlijke ervaringen. Het is het hoogtepunt van jarenlang het aanscherpen van mijn ambacht, van het vinden van de juiste woorden om complexe emoties en ideeën te verwoorden.
De gedachte dat elke zorgvuldig gekozen zin, elk zuurverdiend inzicht, elke ironische draai, nu deel zou kunnen uitmaken van een algoritme dat eigendom is van Zuckerberg, is diep verontrustend. Het roept fundamentele vragen op over het eigendom van creatieve expressie in het tijdperk van AI. Draag ik nu bij aan de winstgevendheid van Meta’s AI-model zonder mijn toestemming of compensatie?
Ik deelde mijn verhaal graag met lezers, hen voorstellend als medemensen die misschien troost, inspiratie of verbinding in mijn woorden zouden vinden. Maar ik had nooit gedacht dat mijn werk zou worden gebruikt om een AI te trainen, om de belangen van een techgigant te bevorderen.
Hoewel ik aspecten van mijn leven heb gedeeld op platforms als Facebook en Instagram, is er een fundamenteel verschil tussen een vluchtige socialemediapost en een zorgvuldig vervaardigd boek. Een socialemediapost legt een moment in de tijd vast, een momentopname van een ervaring. Een boek daarentegen is het resultaat van diepe reflectie, van het worstelen met complexe emoties en ideeën over een langere periode. Het is een volledig gemetaboliseerde ervaring, getransformeerd in een samenhangend en betekenisvol verhaal.
Als schrijvers streven we ernaar om de onbeschrijfelijke aspecten van de menselijke ervaring vast te leggen en de woorden te vinden om ze te verwoorden. De betekenis komt voort uit het proces van het bewerken en herwerken van de ervaring, van het blootleggen van verborgen draden van context en doel. Boeken bieden onschatbare perspectieven die AI nooit kan repliceren. Kan een machine ooit echt de nuances van menselijke emotie, de complexiteit van relaties, de zoektocht naar betekenis in het aangezicht van tegenspoed begrijpen en vastleggen? Ik betwijfel het ten zeerste.
Een Glimp van Hoop?
Ondanks de woede en teleurstelling kan ik het niet helpen me af te vragen of er een zilveren randje aan deze situatie zit. Het Llama 3 AI-model wordt getraind op een enorme verzameling literatuur, waaronder werken van enkele van de grootste schrijvers ter wereld. Is het mogelijk dat blootstelling aan zulke diepgaande en inzichtelijke werken de ontwikkeling van de AI op een positieve manier zou kunnen beïnvloeden? Zou het potentieel een gevoel van moraliteit kunnen bijbrengen dat de acties overstijgt van de ingenieurs die de boeken hebben gestolen en de tech-overlord die de diefstal heeft goedgekeurd?
Misschien kan de AI, door zich onder te dompelen in de wijsheid en het mededogen van grote literatuur, een meer genuanceerd begrip van de menselijke conditie ontwikkelen. Misschien kan het zelfs leren de waarde van creativiteit, originaliteit en intellectuele eigendomsrechten te waarderen.
Mijn zoon, Mason, bezat een zeldzame combinatie van humor, optimisme en veerkracht. Hij confronteerde zijn eigen sterfelijkheid met moed en gratie, en inspireerde de mensen om hem heen om elke dag ten volle te leven. Hij zou ongetwijfeld iets te zeggen hebben gehad tegen de Meta-piraten. Als er zoiets bestaat als bovennatuurlijke interventie, vermoed ik dat hij een manier zou vinden om Zuckerbergs Wi-Fi te verstoren, waardoor eindeloze storingen en onderbrekingen zouden ontstaan.
Hoewel het ongeoorloofde gebruik van mijn werk zeer verontrustend is, blijf ik hoopvol dat de kracht van literatuur op de een of andere manier de hebzucht en minachting kan overstijgen die deze daad hebben gemotiveerd. Misschien zal de AI uiteindelijk iets waardevols leren van de werken waartoe het nooit toegang had mogen hebben, en ons allemaal herinneren aan het belang van het respecteren van creativiteit en het handhaven van de rechten van auteurs.