پروتکل بستر مدل (MCP): پاسخ به سوالات شما

پروتکل بستر مدل (MCP) دقیقاً چیست؟

در هسته خود، پروتکل بستر مدل (MCP) به عنوان پلی جهانی عمل می کند و تعامل بین مدل های زبانی بزرگ (LLM) و منابع خارجی را تسهیل می کند. این پروتکل یک روش استاندارد برای LLM ها ایجاد می کند تا منابع موجود را به طور موثر شناسایی و استفاده کنند. این امر به LLM اجازه می دهد تا تشخیص دهد چه زمانی و چرا باید از این منابع برای انجام وظایف یا افزایش درک خود استفاده کند.

دامنه داده های خارجی قابل دسترسی از طریق MCP گسترده است و شامل سیستم های فایل محلی، پایگاه های داده، API ها و برنامه های کاربردی نرم افزار به عنوان سرویس (SaaS) و موارد دیگر می شود.

در اصل، MCP مدل‌های زبانی بزرگ را قادر می‌سازد تا درخواست‌های قطعی برای داده‌ها یا اقدامات انجام دهند، و آنها را قادر می‌سازد تا از اطلاعات فراتر از مجموعه داده‌های آموزشی از پیش موجود خود استفاده کنند تا پاسخ‌های دقیق و جامعی ارائه دهند.

پذیرش گسترده MCP به سرعت در حال تغییر چشم انداز هوش مصنوعی است و بسیاری از شرکت های هوش مصنوعی آن را در پلتفرم های خود ادغام می کنند.

چرا علاقه به MCP افزایش یافته است؟

نیروی محرکه پشت محبوبیت روزافزون MCP در توانایی آن در استانداردسازی اتصال منابع داده خارجی به LLM ها نهفته است. این استانداردسازی یک مزیت قابل توجه به توسعه دهندگان ارائه می دهد: آنها می توانند یکپارچه سازی واحدی برای یک LLM ایجاد کنند و به طور یکپارچه آن را در ابزارها و LLM های مختلفی که از MCP پشتیبانی می کنند، مستقر کنند. این رویکرد “یک بار بنویس، همه جا استفاده کن” فرآیند ادغام را به طور چشمگیری ساده می کند.

علاوه بر این، ظهور ‘فروشگاه های برنامه’ و ‘بازارچه ها’ که دارای سرورهای MCP هستند، فرآیند یکپارچه سازی را حتی بیشتر ساده می کند و توسعه دهندگان را قادر می سازد تا به سرعت آنها را در محیط های خود بگنجانند. خدمات اختصاصی متخصص در ایجاد سرورهای MCP سفارشی نیز در دسترس هستند که نیازها و الزامات خاص را برآورده می کنند.

آیا این اولین نمونه از تعامل LLM ها با داده های خارجی است؟

مفهوم هوش مصنوعی عامل، که ظرفیت عمل به صورت مستقل و تعامل با منابع خارجی را دارد، مدتی است که وجود داشته است. با این حال، پیاده سازی های قبلی اغلب منحصر به هر ابزار بود و فاقد استانداردسازی بود. راه حل هایی مانند LangFlow سعی کرده اند با استانداردسازی برخی از ابزارها و فعال کردن تعامل با چندین LLM در یک چارچوب خاص، این مشکل را برطرف کنند.

MCP استانداردسازی را به سطح بعدی می برد و امکان ایجاد یکپارچه سازی هایی را فراهم می کند که می توانند در چندین راه حل استفاده شوند و سیلوهایی را که قبلا وجود داشتند، از بین می برد.

چگونه شروع به کار با MCP کنیم

برای شروع کار با MCP، به یک برنامه میزبان (که به آن ‘مشتری’ گفته می شود) و یک سرور نیاز دارید. برنامه میزبان به عنوان هماهنگ کننده مرکزی عمل می کند و ارتباط بین LLM و رابط هایی که به سرورهای MCP متصل می شوند را مدیریت می کند.

یک مثال اساسی استفاده از Claude Desktop برای افزودن یک سرور MCP سیستم فایل است، همانطور که در راهنمای شروع سریع برای کاربران Claude Desktop آمده است. این نشان می دهد فرآیند افزودن یک سرور سیستم فایل به Claude Desktop، و آن را قادر می سازد تا اطلاعات سیستم فایل محلی را به Claude.ai ارائه دهد. در حالی که Claude Desktop به عنوان زمینه آزمایشی برای سرورهای MCP عمل می کند، بسیاری از مشتریان دیگر تجربه کاربری بهتری را ارائه می دهند.

فهرست های آنلاین مشتریان و سرورهای MCP در حال ظهور هستند، مانند MCP Clients | Glama و Open-Source MCP Servers | Glama، که منابع ارزشمندی را برای توسعه دهندگان فراهم می کنند.

MCP چگونه کار می کند؟

MCP بر روی یک معماری مشتری/سرور کار می کند و LLM ها را قادر می سازد تا به طور یکپارچه با داده های خارجی تعامل داشته باشند. این معماری از سه جزء اصلی تشکیل شده است:

• میزبان: برنامه میزبان تعامل بین LLM ها و چندین مشتری MCP را مدیریت می کند. میزبان های محبوب MCP شامل Claude Desktop، Claude Code، Cursor، Windsurf و ادغام ویرایشگر مانند Cline و Continue می شوند.

• مشتری: مشتری به عنوان یک رابط در برنامه میزبان عمل می کند و تعامل بین LLM و سرور را تسهیل می کند. این یک اتصال یک به یک با سرور را حفظ می کند.

• سرور: سرور یک برنامه کوچک است که با استفاده از پروتکل MCP با مشتری ارتباط برقرار می کند. این فرآیندهای استاندارد شده ای را برای فهرست کردن قابلیت ها و پاسخ به درخواست های داده ها یا اقدامات مرتبط ارائه می دهد.

در حالی که این اجزاء معمولاً به عنوان نهادهای جداگانه مورد بحث قرار می گیرند، می توانند در یک برنامه واحد ادغام شوند یا به عنوان برنامه های جداگانه وجود داشته باشند. در حال حاضر، رایج ترین پیکربندی شامل ادغام مشتری در برنامه میزبان است که از طریق انتقال امن با استفاده از JSON-RPC با سرور ارتباط برقرار می کند.

سرورهای MCP چه قابلیت هایی را ارائه می دهند؟

سرورهای MCP طیف وسیعی از قابلیت ها را در اختیار مشتریان قرار می دهند تا از بازیابی داده ها و اقدامات انجام شده بر روی داده ها پشتیبانی کنند. این قابلیت ها شامل موارد زیر است:

• منابع: فروشگاه های داده ای که LLM می تواند ردیابی کند، مانند فایل ها، اطلاعات طرح پایگاه داده و گزارش های کنسول. منابع در ابتدای یک جلسه چت بارگذاری می شوند تا از درخواست های مکرر برای داده های ثابت جلوگیری شود.

• ابزارها: اقداماتی که می توان انجام داد، مانند بازیابی محتوا از فایل ها، وارد کردن داده ها به پایگاه داده یا پاسخ دادن به ایمیل ها.

• درخواست ها: درخواست های مفید و قابل استفاده مجدد ارائه شده توسط سرور به مشتری. بسیاری از برنامه های میزبان به کاربران اجازه می دهند با استفاده از ویژگی ‘لیست سریع’ لیست درخواست های موجود را مشاهده کنند، که اغلب با تایپ کردن ‘/‘ فعال می شود. این درخواست ها همچنین می توانند به عنوان الگوهایی عمل کنند که می توانند به صورت پویا با ورودی های کاربر پر شوند.

در حال حاضر، ‘ابزارها’ مؤثرترین قابلیتی است که توسط MCP ارائه می شود و بیشترین توجه را به خود جلب می کند.

آیا استفاده از سرور MCP ایمن است؟

MCP به شدت به اعتماد متکی است، که شامل موارد زیر می شود:

• اعتماد به اینکه برنامه میزبان به طور موثر دسترسی به مشتریان را کنترل می کند.
• اعتماد به اینکه مشتری از انتقال امن هنگام برقراری ارتباط با سرور استفاده می کند.
• اعتماد به اینکه سرور هنگام دسترسی به منابع، شیوه های امن را اجرا می کند.

کاربران باید سرورهای MCP را از منابع معتبر در اولویت قرار دهند و همیشه با تأیید یکپارچگی نرم افزار قبل از نصب، احتیاط کنند.

چگونه میزبان MCP امنیت را پیاده سازی می کند؟

برنامه میزبان باید کنترل هایی را پیاده سازی کند که به کاربر اجازه می دهد قبل از استفاده از ابزارها آنها را تأیید کند. برنامه های اصلی اغلب مکانیسم هایی برای تأیید قابل قبول بودن استفاده از ابزار دارند. به عنوان مثال، Claude Desktop از کاربر می خواهد که هنگام فراخوانی ابزار برای اولین بار، بین ‘یک بار استفاده کن’ یا ‘برای کل جلسه چت استفاده کن’ را انتخاب کند. سایر برنامه ها، مانند Cline، ممکن است روش هایی برای تأیید خودکار برخی از ابزارها یا برنامه ها داشته باشند. سطح اطلاعات ارائه شده به کاربر در این دیالوگ های تأیید می تواند متفاوت باشد.

چه کنترل های امنیتی حمل و نقل در دسترس هستند؟

دو مکانیسم اصلی حمل و نقل استفاده می شود: STDIO و رویدادهای ارسال شده از سرور (SSE).

• STDIO زمانی ترجیح داده می شود که مشتری و سرور روی یک کامپیوتر قرار داشته باشند. این خروجی مشتری را به ورودی سرور و بالعکس هدایت می کند. حمل و نقل تنها در صورتی می تواند به خطر بیفتد که سیستم محلی نقض شود.

• SSE زمانی استفاده می شود که مشتری و سرور روی کامپیوترهای مختلف قرار داشته باشند. این پیام های JSON را از طریق اتصالات HTTP منتقل می کند و امکان استفاده از گزینه های امنیتی HTTP استاندارد مانند انتقال SSL و مجوز احراز هویت باز (OAuth) را فراهم می کند.

بزرگترین خطرات استفاده از MCP چیست؟

بزرگترین خطر مرتبط با MCP، تزریق سرورهای مخرب است. از آنجایی که همه سرورهای ثبت نام شده دارای یک نقطه مرجع واحد در برنامه میزبان و LLM هستند، سرورهای مخرب می توانند به طور بالقوه LLM را مسموم کنند یا از ابزارهای سرورهای قانونی سوء استفاده کنند. با بالغ شدن اکوسیستم MCP، انتظار می رود رسمی سازی مفاهیمی مانند صدور گواهینامه امنیتی MCP، نظارت بر یکپارچگی سرور و استانداردسازی ثبت برای نظارت انجام شود. ‘فروشگاه های برنامه’ MCP نیز احتمالاً ظهور خواهند کرد و مخازن متمرکزی را برای ادغام آسان سرورهای MCP در ابزارهای موجود ارائه می دهند.

در حالی که مشخصات MCP به شدت احراز هویت و مجوز را برای سرورهای راه دور توصیه می کند، اما آنها را اجباری نمی کند. توسعه دهندگان سرورهای MCP ممکن است جنبه های امنیتی شبکه را نادیده بگیرند و این توصیه ها را اجرا نکنند.

سرورهای MCP قابل دسترسی از راه دور در برابر حملات مرد میانی و سوء استفاده از راه دور آسیب پذیر هستند. بنابراین، هر سرور MCP که از حمل و نقل مبتنی بر شبکه استفاده می کند، باید مکانیسم های احراز هویت و مجوز قوی را پیاده سازی کند.

چگونه می توانم از اطلاعات خود هنگام استفاده از MCP محافظت کنم؟

همانطور که راه حل ها و قابلیت های فنی برای ایمن سازی راه حل های MCP به تکامل خود ادامه می دهند، توصیه فعلی این است که از بهترین شیوه های امنیت سایبری پیروی کنید. مراحل کلیدی عبارتند از:

• نصب ها و پیکربندی های MCP خود را در سراسر محیط خود شناسایی و فهرست کنید. با توجه به مرحله اولیه پذیرش MCP، این امر نیاز به رویکرد عملی تری دارد که شامل بازرسی دقیق نقاط پایانی برای فایل های پیکربندی است، به جای تکیه بر نظارت متمرکز. درک و تأیید استفاده از MCP برای حفظ یکپارچگی محیطی بسیار مهم است.

• دسترسی را کنترل کنید و بر منابعی که سرورهای MCP به آنها دسترسی دارند نظارت کنید. چه منابع محلی نقاط پایانی باشند و چه برنامه های SaaS، نظارت بر دسترسی از طریق ثبت و ممیزی ضروری است.

• افرادی را که در وظایف شغلی خود از MCP استفاده می کنند آموزش دهید. اطمینان حاصل کنید که آنها قبل از تأیید استفاده از یک ابزار، تأثیر آن را درک می کنند. مشخصات MCP بر رضایت و مجوز کاربر قبل از انجام عملیات تأکید دارد. آموزش درک لازم برای تصمیم گیری آگاهانه را فراهم می کند.